در یک دزدی بانک یکی از ایالات آمریکا دزد فریاد کشید :

“همه افراد حاضر در بانک ، حرکت نکنید ، پول مال دولت است و زندگی به شما تعلق دارد”

همه در بانک به آرامی روی زمین دراز کشیدند

این »شیوه تغییر تفکر« نام دارد،تغییر شیوه معمولی به کردن .

هنگامیکه دزدان بانک به خانه رسیدند، جوانی که)مدرک لیسانس اداره کردن تجارت داشت(به دزد پیرتر)که تنها شش کلاس سواد داشت ,

گفت »برادر بزرگتر، بیا تا بشماریم چقدر بدست آورده ایم«

دزد پیرتر با تعجب گفت؛ »تو چقدر احمق هستی، اینهمه پول شمردن زمان بسیار زیادی خواهد برد.امشب تلویزیون ها در خبرها خواهند گفت ما چقدر از بانک دزدیده ایم«

این را میگویند: »تجربه«

اینروز ها، تجربه مهمتر از ورقه کاغذ هایی است که به رخ کشیده میشود!

پس از آنکه دزدان بانک را ترک کردند ، مدیر بانک به رییس خودش گفت، فوری به پلیس خبر بدهید.

اما رییس اش پاسخ داد: »تامل کن! بگذار ما خودان هم ۱۰ میلیون از بانک برای خودمان برداریم و به آن ۷۰ میلیون میلیون که از بانک ناپدید کرده بودیم بیافزاییم

«اینرا میگویند »با موج شنا کردن« پرده پوشی به وضعیت غیرقابل باوری به نفع خودت !

 رییس کل می گوید: »بسیار خوب خواهد بود که هرماه در بانک دزدی بشود

«اینرا میگویند »کشتن کسالت« شادی شخصی ازانجام وظیفه مهمتر می شود.

روز بعد، تلویزیون اعلام میکند ۱۰۰ میلیون دلار از بانک دزدیده شده است.

دزد ها پولها را شمردند و دوباره شمردند اما نتوانستند ۲۰ میلیون بیشتر بدست آورند.

دزدان بسیار عصبانی و شاکی بودند:»ما زندگی و جان خودرا گذاشتیم و تنها ۲۰ میلیون گیرمان آمد.اما روسای بانک ۸۰ میلیون را در یک بشکن بدست آوردند.

انگار بهتر است انسان درس خوانده باشد تا اینکه دزد بشود.

«اینرا میگویند؛ » دانش به اندازه طلا ارزش دارد «

پس از اَفرینش اَدم خدا گفت به او:

نازنینم اَدم....

با تو رازی دارم !..

اندکی پیشتر اَی ..

اَدم اَرام و نجیب ،

اَمد پیش !!.

زیر چشمی به خدا می نگریست

!.. محو لبخند غم آلود خدا !

دلش انگار گریست .

نازنینم اَدم!!.

( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید ) !!!..

یاد من باش ...

که بس تنهایم !!.

بغض آدم ترکید ، ..

گونه هایش لرزید !!

به خدا گفت :

من به اندازه ی ....

من به اندازه ی گلهای بهشت .....

نه ...

به اندازه عرش..نه ....نه

من به اندازه ی تنهاییت ،

ای هستی من ،

.. دوستدارت هستم !!

اَدم ،..

کوله اش را بر داشت خسته و سخت قدم بر می داشت !...

راهی ظلمت پر شور زمین ..

طفلکی بنده غمگین اَدم!..

در میان لحظه ی جانکاه ، هبوط ...

زیر لبهای خدا باز شنید ،...

نازنینم اَدم !...

نه به اندازه ی تنهایی من ...

نه به اندازه ی عرش...

نه به اندازه ی گلهای بهشت !...

که به اندازه یک دانه گندم ،

تو فقط یادم باش !!!!

نازنینم اَدم ....

نبری از یادم ؟؟!!!!..

به بهشت نمی روم اگر مادرم آنجا نباشد.

حسین پناهی