❋♫◄๑۩۞۩๑ قـَــشَـــنـــگـــــ✿ـــــ ๑۩۞۩๑►♫❋اینجا ؛ جایی برای گفتن آرزو ها ؛ دردها ؛ اشک ها و لبخند هام ؛ اینجا برا من حکم همون چاه رو داره برا... اینجا همدم تنهایی منه ؛ اینجا مثل دفتر خاطراته برام. |
تو کجایی سهراب؟ آب را گل کردند... چشم ها را بستند و چه با دل کردند… وای سهراب کجایی آخر؟ ... زخم ها بر دل عاشق کردند .. خون به چشمان شقایق کردند ! تو کجایی سهراب؟ .. که همین نزدیکی عشق را دار زدند ! ... ای سهراب کجایی که ببینی حالا دل خوش مثقالی ست… دل خوش سیری چند... صبر کن سهراب… گفته بودی قایقی خواهی ساخت ! قایقت جا دارد؟ من هم از همهمه ی اهل زمین دلگیرم… تقدیم به لایق ترین و پر احساس ترین و دوست داشتنی ترین موجود جهان
نه اینکه فروغ فرخزاد ، سرکشی های کودکانه اش را
شعر اول رو حمید مصدق گفته بوده که فکر کنم همه خوندن یا شنیدن :
* تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم باغبان از پی من تند دوید سیب را دست تو دید غضب آلود به من کرد نگاه سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک و تو رفتی و هنوز، سالهاست که در گوش من آرام آرام خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم و من اندیشه کنان غرق در این پندارم که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت* —————————— بعدها فروغ فرخزاد اومده و جواب حمید مصدق رو اینجوری داده: *من به تو خندیدم چون که می دانستم تو به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدی پدرم از پی تو تند دوید و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه پدر پیر من است من به تو خندیدم تا که با خنده خود پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک دل من گفت: برو چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام حیرت و بغض تو تکرار کنان می دهد آزارم و من اندیشه کنان غرق در این پندارم که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت —————————— و از اونا جالب تر واسه من جوابیه که یه شاعر جوون به اسم جواد نوروزی بعد از سالها به این دو تا شاعر داده * دخترک خندید و پسرک ماتش برد !
که به چه دلهره از باغچه ی همسایه، سیب را دزدیده باغبان از پی او تند دوید به خیالش می خواست، حرمت باغچه و دختر کم سالش را از پسر پس گیرد ! غضب آلود به او غیظی کرد ! این وسط من بودم، سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم من که پیغمبر عشقی معصوم، بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق و لب و دندان ِ تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم و به خاک افتادم چون رسولی ناکام ! هر دو را بغض ربود… دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت: ” او یقیناً پی معشوق خودش می آید ! ” پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود: ” مطمئناً که پشیمان شده بر می گردد ! ” سالهاست که پوسیده ام آرام آرام ! عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز ! جسم من تجزیه شد ساده ولی ذرّاتم، همه اندیشه کنان غرق در این پندارند: این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت
مسعود قلیمرادی:
او به تو خندید و تو نمیدانستی این که او می داند تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی از پی ات تند دویدم سیب را دست دخترکم من دیدم غضبآلود من نگاهت کردم بر دلت بغض دوید بغض چشمت را دید دل دستش لرزید سیب دندان زده از دست دل افتاد به خاک و در آن دم فهمیدم آنچه تو دزدیدی سیب نبود دل دردانه ی من بود که افتاد به خاک ناگهان رفت و هنوز سالهاست که در چشم من آرام آرام هجر تلخ دل و دلدار تکرار کنان می دهد آزارم چهره ی زرد و حزین دختر من هر دم می دهد دشنامم کاش آنروز در آن باغ نبودم هرگز و من اندیشه کنان غرق در این پندارم که خدای عالم زچه رو در همه باغچه ها سیب نکاشت؟
........................................................................ اینم ادامه شعر از زبان باغ
|
درباره ی اینجــ✿ــا نویسندگانآرشیو موضوعیآرشیو ماهانه |
|
[ طراح قالب: آوازک | Theme By Avazak.ir | rss ] |
<-PollName->
آمار
وب سایت:
